In samenwerking met literair platform ROER lanceert 'een twee powezie' een nieuw project:
1P2 UNLTD! De intussen alom bekende 'kleinoden van de poëzie' van niet meer en niet minder
dan twee verzen lang krijgen nu ook de kans om uit zichzelf te breken en deel uit te maken
van een groter geheel. En daarvoor hebben we u nodig!
1P2 UNLTD wil een gedicht zonder einde zijn dat bestaat uit een aaneenschakeling
van 'een twee gedichten'. Disticha die voortborduren op elkaar en steeds verder uitdijen
in ontelbare contrasten. Het concept is eenvoudig: Wij bieden u een werktitel
en de openingsverzen (zie onder) aan, u haakt erop in met twee vervolgverzen.
En zo verder. De voortgang zal u zowel hier bij ROER als op de website van 1P2 kunnen volgen.
Zin om mee de aftrap te geven?
Stuur dan uw 'een twee gedicht' als vervolg op onderstaande openingsverzen door
naar of via ons inzendformulier met vermelding van 1P2 UNLTD!
Bijdragen werden geleverd door: Leen Aerts, Edward Hoornaert, Marie Meeusen, Leen Pil, Truus Roeygens, Ingrid Strobbe, Bert Struyvé, Wim Vandeleene en Steven Van Der Heyden.
Tweede adem
I.
wie onderduikt is niet op zoek naar een adres, wil opgaan
in een wereld die niet van de wind maar van het water is
wat aanwaait komt het huis niet in, wat binnenstroomt
zorgt nauwelijks voor deining, vloeit even snel weer weg
zwelt in mijn zwemlichaampje het besef van deze plek
die van een ander is, het andere leven dat verscholen ligt
aan gene kust, waar drenkelingen van het woord aanspoelen
met algen, flessenbrieven en plastic dromen
waar golven het gebroken ritme van het tij aangeven
en kwallen zweven als doorzichtige klokken, tot ze stranden
als glazen ogen blijven liggen, de blik gericht naar boven
in een vergeefse poging iets aan de hemel te onttrekken
een stenen blok voor onder water, een antieke god
die aan de netten trekt en ze met mededogen opent
en tentakels losknipt, hagel in algen strooit tot ook daar
een nieuwe balans ontstaat en oproer aan de kustlijn
de kanten scherpt van dood gewaande oesters
die vanbinnen berusten in een zee die geeft en neemt
II.
hier moet ik u tegenspreken, wind en water kunnen niet worden gescheiden we kunnen enkel bang afwachten welke schade we na het vuur hebben opgelopen
elk litteken is een woord dat nabrandt, onze huid een verhaal in braille
onze mond een streep die rauwe beelden leert verbijten
...